بیراهه ای در آفتاب

آن قَدَر با آتش دل ساختم تا سوختمبی‌تو ای آرام جان ...یا ساختم یا سوختم!سرد مهری بین که کس بر آتشم آبی نزدگر چه همچون برق از گرمی سراپا سوختمسوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمعلاله‌ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختمهمچو آن شمعی که افروزند پیش آفتابسوختم در پیش مه‌رویان و بیجا سوختمسوختم از آتش دل در میان موج اشکشوربختی بین که در آغوش دریا سوختمشمع و گل هم هر کدام از شعله‌ای در آتشنددر میان پاکبازان من نه تنها سوختمجان پاک من رهی خورشید عالمتاب بودرفتم و از ماتم خود عالمی را سوختمشعر از رهی معیریبرچسب‌ها: ساختم تا سوختم, شمع طرب در بین جمع, داغ تنهایی, آتش دل, آغوش دریا سوختم نوشته شده در سه شنبه ۱۰ بهمن ۱۳۹۶ساعت 17:34 توسط حسرت| | بیراهه ای در آفتاب...

بیراهه ای در آفتاب پیغمبران آیه های ناگفتهحافظ، اسرار الهی کس نمی‌داند خَموش       یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد    دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شدآب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست    خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد   کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی    حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد          لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست    تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد          شهرِ یاران بود و خاکِ مهربانان این دیار    مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد          گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند    کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شدصدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست    عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شدزهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت/کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد       حافظ، اسرار الهی کس نمی‌داند خَموش    از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شدشعر از حضرت حافظآب حیوان: آب زندگانیفرخ پی: خوش قدمکان: معدن ، سرچشمهگوی: گلوله ای که با چوب سازند و با آن چوگان بازی کنندعندلیب: بلبلبرچسب‌ها: یاران را چه شد, دوستی کی آخر آمد, بها بیراهه ای در آفتاب...

تو را  با غیــر  می بینــم ، صدایــم  در  نمی آیــد                                        دلم  می سوزد و  کاری  ز دستم  بَر  نمی آیدنشستم،باده خوردم،خون گریستم،کنجی افتادم                                        تحمل  می رود  اما  شبِ  غـــم  سَر نمی آیدتوانم  وصفِ  جورِ مــرگ و  صد دشوارتر زان  لیک                                        چه گویم جور هجرت چون به گفتن در نمی آیدچه سود از شَرحِ این دیوانگی ها،بی قراری ها ؟                                        تو مَه ، بی مِهری و  حــرفِ مَنَت  باور نمی آیدزِ دست و پای دل بَرگـیر این زنجیر جور اِی زلف                                        که ای بیراهه ای در آفتاب...